Wraz z początkiem roku obserwujemy masowe kierowanie przez banki pozwów przeciwko kredytobiorcom obejmujących waloryzację kapitału kredytu wypłaconego na podstawie umowy powiązanej z walutą franka szwajcarskiego oraz wynagrodzenie za korzystanie z takiego kapitału. Powyższe, jak wskazują same banki, ma związek z ostatnim orzeczeniem TSUE wydanym w dniu 14 grudnia 2023 r. (C-28/22) dotyczącym biegu przedawnienia roszczeń banków, który rozpoczyna się z chwilą podjęcia przez kredytobiorców pierwszej czynności kwestionującej ważność umowy np. w postaci złożenia reklamacji do banku, wezwania do zapłaty czy pozwu.

Banki w uzasadnieniach kierowanych przeciwko konsumentom pozwów podają, że mimo licznych orzeczeń TSUE odnoszących się do ich roszczeń wykraczających poza zwrot nominalnej wartości kapitału kredytu, które uznane zostały sprzeczne z celami Dyrektywy 93/13, ochrona konsumentów z nich wynikająca nie rozciąga się na przepisy prawa polskiego. A te właśnie odnoszą się bezpośrednio do pojęcia waloryzacji związanej z istotną zmianą siły nabywczej pieniądza. Ponadto TSUE w wyroku wydanym w dniu 15 czerwca 2023 r. (C-520/21), w którym zaprzeczył on możliwości dochodzenia przez banki względem kredytobiorców dodatkowych roszczeń, posłużył się pojęciem „rekompensata”, nieznanym polskim przepisom, co w ocenie banków w dalszym ciągu pozostawia furtkę do dochodzenia od konsumentów roszczeń uzupełniających.

W odpowiedzi na to stanowisko w ostatnich dniach TSUE dwukrotnie odniósł się do tych kwestii. W postanowieniu wydanym w dniu 11 grudnia 2023 r. w sprawie C-756/22 jednoznacznie wykluczył on możliwość żądania przez banki od kredytobiorców zwrotu kwot innych niż kapitał wpłacony na poczet wykonania tej umowy oraz ustawowe odsetki za opóźnienie od chwili wezwania do zapłaty. Stanowisko to potwierdził również w postanowieniu z dnia 12 stycznia 2024 r. wydanym w sprawie C-488/23, zgodnie z którym przepisy unijne stoją na przeszkodzie żądania od konsumenta rekompensaty polegającej na sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej danego pieniądza po wypłaceniu tego kapitału rzeczonemu konsumentowi.

Powyższe orzeczenia w sposób jednoznaczny potwierdzają zatem bezzasadność roszczeń banków, (niezależnie od ich nazewnictwa), które zmierzają do wykreowania na gruncie prawa polskiego dodatkowych korzyści kosztem kredytobiorców. Ochrona konsumentów nie pozwala bowiem aby banki zarabiały na działaniu niezgodnym z prawem. TSUE ostatecznie zamknął wszelkie wątpliwości związane z rozliczeniem stron z tytułu nieważnych umów kredytu waloryzowanego do waluty obcej sprowadzając je – w odniesieniu do kredytobiorcy – wyłącznie do zwrotu nominalnej wartości kapitału, przy założeniu, że takie roszczenie banku nie pozostaje przedawnione.

Informujemy, że Kancelaria zajmuje się udzielaniem pomocy kredytobiorcom frankowym, w tym udziela porad w zakresie przysługujących im względem banku roszczeń oraz zarzutach związanych z przedawnieniem. Zachęcamy do kontaktu z Sekretariatem Kancelarii celem umówienia nieodpłatnego spotkania.

Autorem niniejszego artykułu jest radca prawny Joanna Zarzycka.

Kontakt z Kancelarią w sprawach dot. kredytów frankowych możliwy jest przez Facebook’a lub:

☎️: + 48 91 484 29 35 ✉️: kancelaria@radcaprawny-bd.pl