Orzeczenie z dnia 13 lutego 2025 r. wydane przez TSUE w sprawie C-472/23 zainicjowane pytaniami prejudycjalnymi Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy, I Wydziału Cywilnego w przedmiocie kwestii związanych ze zwrotem uiszczonych odsetek i innych kosztów wynikających z sankcji kredytu darmowego (o czym pisaliśmy tutaj) stanowi niezwykle istotne rozstrzygnięcie, które może znacząco przyczynić się do sprawniejszego rozstrzygania spraw kredytobiorców w tym zakresie!

TSUE udzielił odpowiedzi na 3 pytania, tj.:

1. Czy błędne podanie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania (RRSO) w umowie kredytowej automatycznie uzasadnia zastosowanie sankcji kredytu darmowego?
2. Czy warunki zmiany opłat w umowie kredytowej muszą być precyzyjnie określone, aby spełniały wymogi prawa UE?
3. Czy polska regulacja, przewidująca surową sankcję niezależnie od stopnia naruszenia, jest zgodna z unijną zasadą proporcjonalności?

Odnosząc się do pierwszego pytania wskazano, że zawyżona wartość RRSO może stanowić naruszenie obowiązku informacyjnego, co warunkuje możliwość zastosowania sankcji kredytu darmowego. Podkreślenia wymaga, że błędne podanie wartości RRSO musi pociągać za sobą negatywne dla konsumentów skutki (w tym finansowe), np. jeżeli w wyniku błędnego wskazania wartości RRSO kredytobiorca nie będzie w stanie ocenić rzeczywistego kosztu zaciągniętego zobowiązania kredytowego. Powyższe oznacza więc, że błędne wskazanie wartości RRSO może uniemożliwić kredytobiorcom podjęcie świadomej decyzji w zakresie wyboru korzystniejszej oferty umowy kredytu, co stoi w sprzeczności z zasadą ochrony konsumentów.

W odpowiedzi na drugie pytanie wskazano, że umowa kredytu powinna określać w sposób konkretny oraz zrozumiały warunki zmian w opłatach związanych z jej wykonaniem. TSUE podkreślił, że umowa kredytu nie może opierać się na wskaźnikach, których konsumenci nie zweryfikują z łatwością, bowiem takie zachowanie banku bezpośrednio stanowi naruszenie nałożonego ustawą obowiązku informacyjnego. Istotnym jest, iż Trybunał wskazał, że niedokładne oraz nieostre określenie zasad w zakresie zmian opłat narusza prawo UE i wymogi Dyrektywy 2008/48/WE.

W odniesieniu zaś do trzeciego pytania wskazano, że przepisy unijne nie stoją na przeszkodzie stosowaniu krajowego uregulowania – sankcji kredyt darmowego w maksymalnym zakresie, co oznacza, że kredytobiorca, którego prawa zostały naruszone, a naruszenie to zostało przedmiotem postępowania sądowego, nie jest zobowiązany do uiszczenia kosztów kredytowych (z chwilą wydania stosownego orzeczenia w tym zakresie).

Reasumując, TSUE podkreślił znaczenie unijnych uregulowań dotyczących praw konsumentów, stanowiących środek kompleksowej ochrony przed nieuczciwymi działaniami banków. Istotnym jest, że wydane orzeczenie może znacząco wpłynąć na sytuację kredytobiorców w Polsce,  a także, podobnie jak w przypadku tzw. spraw frankowych, powinno kształtować pewne ramy odpowiedzialności działalności instytucji finansowych za stosowanie nieuczciwych praktyk w stosunku do konsumentów.

Autorem niniejszego artykułu jest apl. adw. Aleksandra Lejk.

Uprzejmie informujemy, że Kancelaria zajmuje się sprawami dotyczącymi kredytów złotowych, w tym zastosowaniem sankcji kredytu darmowego.

Kontakt z Kancelarią możliwy jest przez Facebook’a lub:

☎️: + 48 91 484 29 35 ✉️: kancelaria@kancelaria-bd.pl

#SKD #sankcjakredytudarmowego